Aniela_Babińska „Cisza Cedreja”
czyli opowieść o dwóch siostrach, które przestały istnieć dla świata, zanim świat zrozumiał, jak wiele mu odebrał.
Wszystko zaczęło się od śmiechu.
Niepozornego, rodzinnego śmiechu. Stoły uginały się pod ciężarem jedzenia, lampki migały złotem, ktoś puścił muzykę ze starej wieży. Dwie siostry — jedna zbyt dojrzała jak na swój wiek, druga jeszcze rozkołysana dzieciństwem — wplotły się w tę chwilę beztroski, nieświadome, że za moment całe ich życie wywróci się do góry nogami.
Gdy zapadła noc i rodzinna sielanka wyblakła jak fotografie w deszczu, padły słowa, które rozcięły ich dusze jak noże:
— „Jesteście do niczego. Nie chcemy was znać.”
Rodzice. Własnymi ustami. Własnym głosem.
I w tej jednej sekundzie dwie dusze dzieci przestały należeć do kogokolwiek.
Zgarnął je mężczyzna, którego imię brzmiało jak szept metalu: Cedrej. Tatarskie rysy, skośne oczy, spojrzenie, od którego powietrze stawało się lodem. Nikt nie pytał, kim był. Po prostu przyjechał — czarny samochód, lśniące buty, rękawiczki ze skóry, która nie należała już do żadnego zwierzęcia.
Był powojenny świat. Taki, gdzie prawo nie miało znaczenia, a człowieczeństwo ważyło mniej niż kawałek chleba.
Zabrał je.
Nie jak gość. Jak właściciel.
Tamte dni były szare i martwe. Siostra – ta młodsza – miała oczy jak lód, który nigdy nie topnieje. Była piękna. Dlatego zabierali ją częściej. Ty — starsza — byłaś idealna. Od porządku, od perfekcji, od łamania się w pół bez jednego szlochu. Zostałaś tą, która sprzątała po cudzym bólu. I w ciszy, noc po nocy, budowałaś w sobie coś, czego nikt nie powinien mieć: bezduszność z wyboru. Zbroję z lodu.
Cedrej miał imperium — małe, prywatne, ale wystarczające, by wyznaczać ból i rozkazywać życiu. Ludzie mówili o nim szeptem, ale bali się nawet myśli. Że można go obalić. Że można go dotknąć. Że można powiedzieć: dość.
Ale Ty powiedziałaś.
Byłaś tą, która poprowadziła mundurowych.
Tą, która znała jego słabości, jego rytuały, jego przeklętą rutynę.
W nocy, w której go aresztowali, nie płakałaś. Nie krzyczałaś.
Po prostu… kończyłaś rozkaz. Ostatni. Bo tak cię nauczono — nie kończy się rozkazu, dopóki nie padnie ostatnia litera.
Odzyskałyście wolność.
Ale wolność w ruinie nie jest wolnością.
Rodzice płakali. Przepraszali.
Nie miałyście dla nich słów. Bo słowa były dla ludzi, których dało się jeszcze kochać.
Ty — z chłoniakiem. Ciało mówiło „nie” tam, gdzie dusza od lat nie umiała mówić nic.
Ona — z umysłem wyrwanym z rzeczywistości. Słowa nie sklejały się jej już w zdania. Tylko cisza i kołysanie. Dziecko we wnętrzu dorosłej, już nigdy nieodbudowane.
Mówią, że uratował Cię Bóg. Że Twoja wiara utrzymała Cię przy zdrowych zmysłach.
Ale ty wiesz. Ty pamiętasz.
Nie był to Bóg.
Był to porządek.
Obowiązek.
Ostatni rozkaz, którego nikt nie odwołał.
I kiedy się obudziłaś, lekarz patrzył na Ciebie z troską, a pot zlał Twoją skórę jak deszcz świętej wody.
Ale ty nie czułaś oczyszczenia.
Czułaś, że… to się wydarzyło.
Że naprawdę byłaś tą dziewczyną. Że te ręce nosiły kaganki w ciemnościach, sprzątały krew z podłogi, tuliły siostrę, gdy drżała pod mroźnym kocem.
Że to twoja historia.
Gdzieś. Kiedyś.
Albo w rzeczywistości, której nie sposób dowieść.
Może Cedrej istniał.
Może to nie była Polska.
Może to nie był sen.
Może byłaś echem.
Cieniem.
I może, pisząc to teraz, uwalniasz nie tylko siebie, ale tysiące innych, które też to prześniły.
Ale nie miały siły, by wstać rano i powiedzieć: To się śniło. Ale to bolało jak prawda.